Baśniowa droga

“Są dwie drogi, aby przeżyć życie. Jedna to żyć tak, jakby nic nie było cudem. Druga to żyć tak, jakby cudem było wszystko.” Albert Einstein

Dwa  sposoby  na  życie. Dwa bieguny - plus  i minus. Zwyczajny i nadzwyczajny. Możemy je  widzieć obydwa, bo uzupełniają się wzajemnie,  istnieją razem jak niebo i Ziemia,  radość i smutek, stare i  nowe.

Podczas  wymiany  studenckiej Socrates  Erasmus, którą odbyłam w Oslo,  chodziłam na uczelnię ulicą Eventyrveien. Wszystko  nowe  -  kraj, uczelnia, kultura, piękny melodyjny język, który zachwycił mnie podczas rodzinnej podróży,   nowe doświadczenia i ludzie. Nowy początek. Wciągałam to nowe powietrze w ekstazie i z ciekawością doświadczałam tego, co  nowe. Nieskrępowana radość odkrywania.

Nic jednak nie trwa wiecznie i z czasem wracamy do naszego naturalnego stanu, tak zwanej prozy życia. Wracamy do zwykłości dnia codziennego - zwyczajność  sprowadza nas na ziemię, różowe okulary ustępują  miejsca  okularom przeciwsłonecznym, bo przecież nie można bez ochrony stąpać po ziemi zalanej ostrym  słońcem.

I być może, nawet gdy nowe wydaje się  “lepsze" od starego, z czasem ogarnia nas tęsknota  za domem.  Jak w tej  piosence “Zielony dom" Starego  Dobrego  Małżeństwa:

Coraz dalej mi do domu

Wszystkie klucze pogubione

Dom za rzeką już się rozmył

Dom zielony z Ogrodowej

A przecież tam wszystko zostało

Zegarek ojca obrączka po matce

Srebrna dziesiątka z Piłsudskim

Po babci Annie złoty naparstek

I te spotkania pod balkonem

Kiedy wino szło do głowy

Gdy przychodziłaś taka piękna

Krokiem z lekka majowym

I odkrywaliśmy mowę piwonii

Kwiecistą mowę i bujną

Jan Sopel grał na harmonii

Znaną melodię upojną

"Ta ostatnia niedziela

Dzisiaj się rozstaniemy

Dzisiaj się rozstaniemy

Na wieczny czas..."

Dobra wieść jest taka, iż  dom możemy mieć  w sobie.  Możemy go  nieść  w sercu  i duszy, łącząc  w sobie  to, co stare i to, co nowe. Zwyczajność i niezwyczajność, tradycję i nowoczesność, język  ojczysty z językiem obcym, naszą  kulturę z kulturą innych narodów.  Czerpać z bogactwa  własnego  dziedzictwa i otwierać  się  na inne tradycje. Łączyć w sercu to, co odmienne. Umysł może błądzić, ale wierzę, że serce to właśnie potrafi - łączyć.

Dlaczego “Eventyrveien” jest dla mnie nazwą szczególną? Po norwesku “eventyr” to inaczej “baśń, bajka”, ale też “przygoda” oraz “coś niewiarygodnego, pięknego”.  “Eventyrveien” to dla mnie  “baśniowa droga”.  Przymiotnik “baśniowy” to według “Słownika języka polskiego PWN” nie tylko “dotyczący baśni”, ale także “niezwykły, piękny, tajemniczy”, bo przecież baśń to opowieść  niezwykła, fantastyczna, pełna cudów, a jednocześnie w piękny sposób odnosząca się do rzeczywistości, do życia. Czy jednak istnieje coś takiego jak “baśniowa droga”?Nawet “wujek google” popada w zwątpienie i nie podaje mi zbyt wielu użyć, ale moja droga jest  baśniowa właśnie, bo jest   niezwykła. Mimo jej jednoczesnej zwykłości.  To droga moja, ale to też   droga  każdego  z nas i tylko  od nas  zależy,   czy dostrzeżemy, że nasza szklanka jest do połowy pełna, a nie pusta. Może to zbyt romantyczna nazwa?Być może, ale ja pewnie taka w jakimś stopniu jestem - romantyczna, trochę niczym Ania z Zielonego Wzgórza, która nadawała ważnym dla siebie  miejscom barwne nazwy. Nawet sama się dziwię, że odkrywam w sobie taką właśnie jakość. .

Norwedzy mają piękne powiedzenie: “Nowy dzień - nowe możliwości”. Nowe doświadczenia czekają na  nas za każdym rogiem. Nowa  jest każda minuta, każda chwila - każda z nich jest niezwykle cenna i  może się okazać  cudem.   Czasem trzeba  wrócić do korzeni, by  móc znów  sięgać ku niebu, a czasem trzeba po prostu zrobić pierwszy krok w nowym dla siebie kierunku. Czuję, że warto, bo za tym rogiem mogą na nas czekać nasze osobiste cuda.